ตลาดเช้าบ้านเปียงหลวง

ตลาดเช้าบ้านเปียงหลวง
(บันทึกภาพเมื่อ 3 ก.ค. 2564)
Piang Luang, Wiang Haeng, Chiang Mai

---

“ถ้าอยากเรียนรู้ วิถีชีวิต วัฒนธรรมของท้องถิ่นที่ไหนที่เราไปเยือน ให้ไปเดินตลาดเช้า”

คำกล่าวของอาจารย์ท่านหนึ่งที่เคยเรียนด้วยและเป็นคำบอกเล่าต่อๆกันมาจากหลายคนที่ได้เดินทางไปยังที่ต่างๆ ซึ่งเราว่ามันจริงที่สุด และตลาดเช้านั้นเป็นจุดรวมตัวของผู้คนในเช้าวันใหม่ ช่วงเวลาที่ผู้คนเริ่มต้นชีวิตในแต่ละวัน เป็นแหล่งรวมของซื้อของกิน เป็นสถานที่ที่จะสะท้อนภาพการดำรงชีวิตของผู้คนในแต่ละท้องถิ่นได้ดีมากทีเดียว

วันนี้เราได้ไปเยือนตลาดเช้าบ้านเปียงหลวง อ.เวียงแหง จ.เชียงใหม่ พูดถึงอำเภอนี้หลายคนอาจจะยังไม่ค่อยรู้จัก เพราะอำเภอเวียงแหงเป็นอำเภอเล็กๆ ซ่อนตัวในหุบเขา เมืองที่ผู้คนอยู่ร่วมกันด้วยวัฒนธรรมและชาติพันธุ์ที่หลากหลาย จุดนี้แหละเป็นความพิเศษของอำเภอนี้เลย มีทั้งชาวไทใหญ่ ลีซู จีน คนเมือง ปกาเกอะญอ ไทเขิน ดาราอั้ง ลาหู่ ไทลื้อ และปะโอ เยอะมากๆเลยใช่ไหมคะ ถ้ามีโอกาสก็อยากไปสัมผัสวิถีชีวิตวัฒธรรมให้ครบทุกกลุ่มชาติพันธุ์เลย

ณ ตลาดเช้าบ้านเปียงหลวง ตั้งอยู่บริเวณหน้าวัดเปียงหลวง วัดของชาวไทใหญ่ เป็นตอนเช้าที่บรรยากาศเย็นสบาย ท้องฟ้าครึ้มฝนเล็กน้อย ผู้คนต่างหลั่งไหลมาจากหลายหมู่บ้าน เข้ามาเดินในตลาดและจับจ่ายใช้สอยกันอย่างมากมาย บรรดาพ่อค้าแม่ค้าตั้งแผงขายของเรียงรายตามข้างทาง ส่วนใหญ่จะปูผ้าใบวางของขายแล้วนั่งกับพื้น ซึ่งของที่มาวางขายส่วนใหญ่ก็เป็นผักผลไม้ที่ปลูกเองหรือขึ้นดอยไปเก็บมาขาย อีกทั้งยังมีอาหารท้องถิ่นมากมายที่น่าสนใจ

ภาพเซตนี้เรารู้สึกว่าตัวเองเน้นถ่ายคนมากกว่าอาหาร เราชอบความเป็นท้องถิ่นของผู้คนมากๆเลยนะ โดยเฉพาะผู้สูงอายุที่แต่งตัวตามแบบวัฒนธรรมเดิมของตนเอง อย่างการนุ่งซิ่น โพกหัว สวมหมวกที่เรียกว่า “กุบ” และจุดหนึ่งที่เรามองเห็นในภาพบรรยากาศของตลาดเช้าวันนี้ที่เปียงหลวง คือ การที่ผู้คนส่วนใหญ่ใช้กระบุงใส่ข้าวของ

ซึ่งเป็นเครื่องจักรสานที่อยู่คู่กับวัฒนธรรมของชาวเอเชียมายาวนานทั้งในไทยและหลายๆประเทศแถบบ้านเรา เพราะไม้ไผ่เป็นไม้หาง่าย คนเลยนำมาสร้างบ้าน ทำเครื่องมือใช้งานต่างๆมากมาย แต่ละพื้นที่ก็จะมีหน้าตาการใช้งานแตกต่างกันไป

แม่ค้าพ่อค้ามีหลายท่านที่เป็นคนเฒ่าคนแก่มานั่งขายของ และเราได้พูดคุยกันแม่อุ้ยคนหนึ่ง ถามท่านว่า “แม่มาตั้งแต่กี่โมงละเจ้า” ด้วยความที่แม่อุ้ยเป็นคนไทใหญ่เลยฟังไม่ค่อยออกและอาจจะไม่ค่อยได้ยิน คนข้างๆเลยช่วยถามเป็นภาษาไทใหญ่อีกที แม่อุ้ยจึงตอบว่า “มาตั้งแต่สองโมงสามสิบ (ตีสองครึ่ง)” พอเราได้ยินแบบนั้นก็ตกใจ รู้สึกว่ามันเช้ามาก ๆ เพราะคนที่มาจ่ายตลาดก็มาประมาณตีห้า แล้วบทสนทนาก็จบลงไม่มีอะไรมาก แต่ความรู้สึกในใจเรายังคงดำเนินต่อจากบทสนทนานั้นนะ

เราก็พึ่งเคยได้พูดคุยกับพ่อค้าแม่ค้าก็ตอนนี้แหละ ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปในทุกๆวัน แม่อุ้ยก็คงจะปลูกผ้า เข้าป่าเข้าดอยไปเก็บเห็ดเก็บผักมาขาย ตื่นเช้าตอนตีสองครึ่งในวันเสาร์เตรียมของมาวางขายที่ตลาดแบบนี้ทุกๆเสาร์ ชีวิตก็คงเป็นแบบนี้ นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า “วิถีชีวิต”

“มุมมองของมายด์” บรรยากาศตลาดเช้าที่นี่ เรามองเห็นภาพการดำเนินชีวิต สิ่งที่เรียกว่า “วิถีชีวิต” “วัฒนธรรม” ทั้งการแต่งกาย อาหาร ผู้คน ภาษา และอื่นๆมากมาย สิ่งเหล่านี้มันทำให้เราคิด ตั้งคำถามขึ้นมาในใจว่า ภาพตลาดเช้าที่นี่ในอีกสิบปี ยี่สิบปีข้างหน้าจะเป็นอย่างไร มันจะหลงเหลือภาพแบบนี้ให้เราเห็นอีกไหม? ในยุคที่เราโตและแก่แบบพ่อๆแม่ๆ เราจะแต่งตัวแบบวัฒนธรรมดั่งเดิมแบบนี้ไหม? การนุ่งซิ่น การโพกหัว การสวมชุดชนเผ่าด้วยความภูมิใจ และเราจะยังมาเดินตลาด ทานอาหารดั่งเดิมของบ้านเราอยู่ไหม? จะมีใครที่ชอบเดินไปหาของป่าบนเขาบนดอยอีกไหม?

ไม่มีใครเห็นภาพอนาคตข้างหน้าว่าจะเป็นอย่างไร มันก็คงเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา
ในวันนี้มายด์ทำได้เพียงการบันทึกภาพความทรงจำ ณ ช่วงเวลานี้ให้เป็นภาพบันทึกในห้วงเวลาหนึ่งของบ้านเรา ให้ผู้คนได้คิดถึง และผู้คนในอนาคตมองเห็นช่วงอดีตที่น่าจดจำนี้
ขอบคุณทุกคนในภาพเซตนี้ที่เป็นส่วนหนึ่งในภาพความทรงจำของเรา
#mindeyevision #เวียงแหง #เปียงหลวง #วิถีชีวิต #ตลาดเช้า #ที่นี่เวียงแหง